Η Ρωμανία κι αν έπεσεν ανθεί και φέρει κι άλλο

Στη σύγχρονη καθημερινότητα των πολλών υλικών απαιτήσεων και υποχρεώσεων, έχει επικρατήσει (επιβληθεί) ένας μηχανιστικός τρόπος ζωής: σπίτι-δουλειά-σπίτι-τηλεόραση-απασχολήσεις-«διασκέδαση» κλπ κλπ. Σπάνιες είναι εκείνες οι φορές που κάποιος σταματάει αυτόν τον ρυθμό και κάθεται να σκεφθεί λίγο έξω από το κουτί: «μα καλά, ποιος είμαι, από πού έρχομαι και πού πηγαίνω, γιατί κάνω όλα αυτά που κάνω; κλπ». Αυτή η κρίση αυτοσυνειδησίας ή ελλείψεως ταυτότητας και σκοπού είναι που ωθεί πολλούς νέους πλουσίων οικογενειών να προσχωρούν σε «χώρους» (ιδεολογικούς και οργανωσιακούς) όπου τους δίνεται όραμα, σκοπός, νόημα.

Είναι αξιοσημείωτο ότι οι νέοι αυτοί μάχονται μέχρις εσχάτων για τους χώρους αυτούς περνώντας από πολλά δεινά και απεμπολώντας συχνά ανέσεις και διασκεδάσεις που ο μέσος πολίτης δε μπορεί να γευθεί. Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό, διότι οι νέοι αυτοί είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ! Μια απλή ανάγνωση της παγκόσμιας ιστορίας μπορεί να μας πείσει γι’ αυτό: πολύ συχνά νέοι άνθρωποι πολέμησαν για κάτι ανώτερο, έστω και ουτοπικό, χάνοντας τη ζωή τους, προτιμώντας όμως η μικρή έστω αυτή ζωή να έχει νόημα.
Οι αρχαίοι πνευματικοί και φυσικοί μας πρόγονοι είχαν πολύ καλά αντιληφθεί ότι ο άνθρωπος (άνω θρώσκων) είναι ένα τίποτα χωρίς την αυτοσυνειδησία, την αντίληψη του είναι του μέσα στο ιστορικό και μεταϊστορικό-υπερφυσικό γίγνεσθαι. Για το λόγο αυτόν φιλοσοφούσαν με μεγάλη επιμονή και πόνο – πόνο για την αναζήτηση της αλήθειας. Όταν η αλήθεια αποκαλύφθηκε ως πρόσωπο και βίωμα, ο Έλληνας δεν άργησε να το εγκολπωθεί εντός του χριστιανισμού. Γεννιέται λοιπόν σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο το λεγόμενο «Βυζάντιο», η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ή Ρωμανία, μια πολιτισμικά ελληνική πολυεθνική αυτοκρατορία. Ο πολίτης της εν λόγω αυτοκρατορίας (Ρωμιός) είναι ένας παγκόσμιος πολίτης που ζει στον κόσμο που είναι το επίκεντρο του τότε πολιτισμού, εμπορίου, τεχνολογίας, αλλά έχει μάθει από μικρός να σκέφτεται και να ατενίζει προς την αιωνιότητα.
Το τελευταίο αυτό στοιχείο διαπνέει και νοηματοδοτεί την όλη ύπαρξή του και τον βοηθάει να ισορροπεί και να ελέγχει τις εκτροπές του. Ο γνωστός μαθηματικός Πασκάλ πολύ εύστοχα θα εξέφραζε αιώνες μετά το ρωμαίϊκο πνεύμα με τα εξής λόγια: «αν λύσω όλα μου τα προβλήματα πλην ενός, του θανάτου, δεν έλυσα τίποτε. Αντιθέτως, αν λύσω το πρόβλημα του θανάτου, όλα τα έχω λύσει». Ο Ρωμιός είναι ακόμη και σήμερα παγκόσμιος μέσα σε μνημεία, σε γραπτά έργα, σε αντιλήψεις και βιώματα που έχουν διαχυθεί σ’ όλο τον κόσμο και αχνοφέγγουν το μεγαλείο μιας παλαιάς αυτοκρατορίας που κάτι είχε να προσφέρει στον κόσμο: να γεννά όντως ανθρώπους!
Το όραμα της αναβίωσης αυτού που χάσαμε μπορεί να νοηματοδοτήσει την προσωπική και την εθνική μας πορεία, αλλά ακόμη περισσότερο μπορεί να δημιουργήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση πορείας προς τα άνω όλων των ανθρώπων του πλανήτη οι οποίοι, ενώ ζουν στις ζοφερές, κυνικές συνθήκες που επιβάλλει η λεγόμενη νέα εποχή, φαίνεται ότι ποθούν κάτι ανώτερο.

πηγή:agioiapostoloiartas.gr